شعرهای منصوری از داستان، طرح و پیرنگ بهره برده اند. روایت خطی ،البته گاه گسسته، به شکل گیری جریانی پر شتاب درشعرها منجر شده ، که مخاطب را رها نمی کند. پایین بودن تکنیک های شعر در این دفتر به سلیس شدن زبان کمک کرده است و می توان گفت رابطه مخاطب غیر شاعر با این کتاب بهتر از رابطه شاعران با آن خواهد بود.

 

شعر منصوری شعر دهه هشتاد است. شعری که دغدغه های تئوری زدگی را پشت سر گذاشته و می خواهد بیشتر در خدمت الهه شعر باشد. اما این موضوع در خود با تناقضی همراه شده که جای اندیشه دارد، چرا شعرهای این مجموعه از شروع درخشان ، یا لاقل به درخشانی سطرهای میانی و پایانی شعرها، برخوردار نشده است.  شروع شعر طنابی است که به گردن مخاطب می افتد و او را به درون شعر می کشد اگر این طناب سست و نازک باشد مخاطب ممکن است شعر را ادامه ندهد.

 

مثلا در شعر 2 سطر اول، سکته­ی وزنی وجود دارد که زیبایی شناسی مخاطب را تحریک نمی کند"از این بیابان دست بکش/ملافه ای که در آب میپیچد جنازه نهنگی است /که نوشتن نمی دانست /و خواب سفیدش/ هر شب / بر لب هایمان تاول می زد".در این شعر از سطر دوم به به بعد تصاویر درخشان و زیبایی به شعر تزریق می شود و اگر شعر با سطر دوم یا حوم شروع می شد، شروعی و محکم و تکان دهنده داشت.

 

دومین نکته ای که باید درباره شعر منصوری به آن اشاره کرد موسیقی درونی است موسیقی که گاهی به وزن تنه می زند مثل " بیهوده شعله می کشد/دوباره/چشم های تو" اما خوشبختانه سریع از وزن به همان لحن های روزمره اما موسیقیایی بر می گردد ، موسیقی که به پختگی زبان شعرها کمک کرده است " عادی ترین لباس/تا گم شوم میان هزار زن/هزار خاطره/چادر سیاه/ بیهوده شعله می کشند دوباره چشم های تواسب ها در پیشانی ات می دوند سیاه نور می دود پشت پرده ها باقی است از این میان بوی تنت تنها بر این پلنگ مچاله بر این پتو"

 

بارزترین ویژگی شعرهای این مجموعه تصاویری است که بی واهمه و هراس از تطویل شعر یا کسالت بارگی به زیر پوست شعر می روند و در شعر حل می شوند اما تغزل و تصویر برای خلق شعر ماندگار عناصری نا کافی هستند و تا شاعر نتواند اندیشگاه و فلسفه ی ذهنی خود را در شعرش متبلور کند نمی تواند مخاطب را به هیجان شعر ناب برساند. در اکثر شعرهای مجموعه"اسب ها در پیشانی ات می دوند" تغزل و دوست داشتن محور برجسته ی شعر است که هستی شناختی شاعر بر آن اساس چیده می شود. شاعر باید بتواند از لایه های دوست داشتن و دوست داشته شدن عبور کند به درک اشیا و جهان برسد تا بتواند باآشنایی زدایی مخاطب را در سیطره بگیرد. وگرنه شعر در سطح تجارب شخصی عاشقانه باقی خواهد ماند.

 

با این همه اولین مجموعه شعر مریم منصوری برای اولین مجموعه شعر آنقدر خوب است که باید به انتظار مجموعه های بعدی او نشست .

-----------------------------------------------------------------------------------

این مطلب در  روزنامه فرهیختگان منتشر شده است.